Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

Als ’t potdicht zit

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: Past. R. Schreurs

De ellende in Tsjetsjenië is nog niet voorbij, maar als het al zo ver komt, dan nog zal het honderden jaren duren voor het weer goed komt tussen Tsjetsjenen en Russen. Elke mogelijkheid tot herstel van de relatie is stuk geschoten. Daar zal geen politieke regeling, geen economische hulp voor opbouw iets aan kunnen veranderen. De situatie zit voor eeuwenlang potdicht. Het is niet de enige plek ter wereld waar het hopeloos vastzit. Wat moet het nog ooit worden tussen Albanese Kosovaren en Serviërs. Een gewapende vredesmacht kan daar wel een tijdje wat rust brengen, maar nog vóór z’n hun rug gedraaid heeft vliegen ze elkaar weer naar de keel. En tussen Hutu’s en Tutsi’s in Afrika... daar komt zo ook geen eind aan. We hoeven niet eens de krant te lezen om met lede ogen zulke situaties te moeten aanzien. In menige familie, naar aanleiding van het verdelen van een erfenisje, van een ongelukkig gesproken en verkeerd gevallen woord, dicht gaan alle deuren. Internet naar heel de wereld maar zelfs niet het simpelste telefoontje of briefje naar de eigen broer of zus. Het is zo algemeen dat er zelfs niets meer over gezegd of geschreven wordt dat één derde van de gesloten huwelijken muur vast loopt, twee wereldjes, afgesloten voor elkaar, potdicht.

Natuurlijk hebben we eigentijdse methodes om er iets aan te doen. We hebben snelle communicatiemiddelen, er wordt getelefoneerd, de publieke opinie gemobiliseerd, bemiddelaars reizen af en aan, soms jarenlang zoals naar Israël. Maar geen beweging in te krijgen. We hebben een snel inzetbare vredesmacht, met indrukwekkend materieel en superfitte manschappen. Af en toe moeten ze zelf rennen om het vege lijf te redden. We sturen hulpgoederen in geld en goed. We hebben rechters en advocaten die de familieleden tot elkaar trachten te brengen maar een uitspraak geeft dan wel een beslissing, maar nog lang geen vrede. We hebben bemiddelingsbureaus en psychologen die terecht een uurtarief hebben om toch de moed er in te houden bij hun pogen een opening te kunnen vinden als mensen zich echt voor elkaar hebben afgesloten. Is dit iets nieuws, iets van onze tijd? De methodes om een oplossing te creëren wel, maar het verschijnsel niet. Uitvechten is een oude methode, primitief, vruchteloos, maar nog steeds wordt er naar terug gegrepen bij gebrek aan beter. Nee, dikwijls is het hopeloos en alleen een wonder zou uitkomst kunnen geven. Maar wonderen gebeuren niet.

"Zeker die wonderen gebeuren niet", zouden we blijven zeggen, ware het niet dat we vandaag in een oud boek lezen van zo’n wonder dat wel gebeurde en waarvan we weten dat ze nog vaker gebeurden en nog steeds plaats vinden: Een man zit uitzichtloos gevangen op zijn eigen vierkante meter. Een lichamelijke verlamming is slechts beschreven om al die andere verlammende situaties waarin mensen geraken concreet voor ogen te brengen. De persoon in kwestie is niet in staat tot een oplossing. Die oplossing moet van buiten komen, van vrienden, die vertrouwen hebben behouden, die zijn blijven geloven in een doorbraak. Maar die hebben begrepen dat je vervolgens een wonder zelf moet forceren . Als je er geen gat in zit, zijn zulke gelovigen voor geen gat te vangen en als er geen deur meer open gaat dan maar door het dak. Vertrouwen, geloof in een oplossing, creativiteit en de vaste wil om een oplossing te forceren, ziedaar de ingrediënten die door Jezus van Nazareth zelf indertijd werden aangewezen om zo’n wonder te forceren. Dat zijn wel heel andere ingrediënten dan die waar we in onze wereld telkens op teruggrijpen. Want we hebben volop vredesmacht, maar niet zo veel vertrouwen, volop communicatiemiddelen, maar weinig creativiteit om van geloof nog maar niet te spreken. En die vrienden van de vrede willen wij toch zijn. Hier zijn inderdaad begaafdheden gevraagd die we steeds minder hebben ontwikkeld , want meer onze kaarten gezet op geld en macht en dat opsturen naar de plek des onheils. Dat laatste helpt niet veel. Minstens een goede reden om nog eens over die andere aanpak diep na te denken en ons in die begaafdheden aan te bekwamen. Amen.