Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

Groeien...

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: Hans van de Laar, zondag 21 maart 2004, vierde zondag van de 40 dagen (jaar C)

Een schitterend mooie tijd voor ouders; de tijd van kinderen krijgen en opvoeden. Ouders in verwachting zien vol spanning uit naar de eerste, of de tweede en soms zelfs naar een derde of een vierde.

Wat zal het worden? Zou het gezond zijn? Zou ons leven veranderen? Ja natuurlijk doet het dat..! Als ze er eenmaal zijn dan hoor je vaak tijdens de doopvoorbereiding hoe heerlijk ouders het vinden dat hun kinderen veel en vaak slapen. Eerst moeten ze er vooral komen en dan moeten ze vooral zo stil mogelijk zijn. Helemaal klopt dat niet, lijkt me zo. Het klinkt vreemd, maar het is wel waar.

Trouwens dat geldt voor de hele kindertijd. Veel ouders zien graag dat hun kinderen doen wat ze geleerd hebben, dat ze aardig zijn en netjes en beleefd. Ze houden niet van commentaar op de opvoeding en toch komt die er~Een moet er die zelfs komen. De puberteit is er als laatste fase van de volwassenwording om los te komen van je ouders en van het aangeleerde om werkelijk eigen keuzes te kunnen maken en een eigen mening en levensvisie te kunnen ontwikkelen.

Die puberteit overslaan, is niet goed zeggen de psychologen. Je moet je afzetten tegen alles wat je aangeleerd hebt om zelf je eigen waardepatroon te ontwikkelen. Als je dochter van 15 jaar dan ook nog eens zegt: pap en mam, eigenlijk hoeven jullie mij niets meer te leren, alleen maar te sponsoren, dan moet je jezelf maar realiseren dat dit allemaal deel uit maakt van haar loskomen en van haar groei naar volwassenheid.

Groeien naar volwassenheid. Daarover gaat het ook in die haast onbegrijpelijke eerste lezing. Mozes had het Joodse volk uit Egypte weggeleid en als een vader en moeder tegelijk was Jahwe er voor hen geweest in de woestijn tijdens allerlei beproevingen en vijandelijke aanvallen van buitenaf. Zelfs toen ze al lang het beloofde land waren binnengetrokken, zorgde God nog voor het manna: het dagelijkse brood. Maar Jozua laat God in deze lezing zeggen: Voortaan krijgen zij geen manna meer~E en moesten ze eten van wat het land hen zelf opbracht. Er komt een tijd, dat ze het zelf moeten doen zonder hun ouders en dat mensen weten, dat alles wat ze geleerd hebben voldoende moet zijn om het zelf aan te kunnen.

Dat gold voor het Joodse volk. Dat geldt voor de opvoeding van onze kinderen en ook voor het verhaal dat Jezus ons vertelt over de verloren zoon, die eigenlijk net te vroeg alles loslaat en de band met thuis doorsnijdt, maar uiteindelijk op zijn schreden terugkeert en geleerd heeft, dat vergeving altijd mogelijk is en ook geleerd heeft, dat ouders er altijd zijn en blijven voor hun kinderen.

Iedereen begrijpt natuurlijk maar al te goed de houding van de oudste zoon: zo braaf, zo lief en zo trouw. Nooit een verkeerd woord. Toch heeft die oudste een aantal dingen niet helemaal begrepen. Van het open hart van ouders en van vergeving en van de opdracht lief te hebben ondanks alles heeft hij niet alles gesnapt. De puberteit van de jongste was heel heftig. Met geld van thuis alles doen wat hem ooit verboden was. De oudste is echter vergeten de puberteit in te gaan en heeft daardoor ook niet alles geleerd wat hij had moeten leren. Hij is als een klein kind blijven slapen~E gemakkelijk voor zijn vader, maar ook niet altijd even goed.

Ook een open hart hebben en vergevingsgezind zijn, moet je leren. Hoe moeilijk ook~E. de puberteit is een noodzakelijke fase. Die puberteit geldt ook voor het Joodse volk dat op eigen benen moest leren staan. Die puberteit kwam in alle heftigheid voor de jongste zoon uit het evangelie en is net zo goed nodig voor de oudste zoon die moet leren wat vergeven is en wat het betekent om een open hart te bezitten voor een ander. En ook voor ons en onze kinderen is de puberteit nodig om uit te groeien tot volwassen mensen: afstand nemen om uiteindelijk dichtbij te komen.

Als we niet veel jongeren in de kerk zien, die we er toch toen zijn kind waren goed en waardevol mee hebben opgevoed, kan dat natuurlijk teleurstelling betekenen en kan het zelfs heel verdrietig zijn, maar God weet wat er aan geloof en evangelische waarden is achtergebleven in hun leven.

Als we naar onszelf kijken en zien hoe anders we leven als onze ouders, maar misschien ook diep verborgen in onszelf dezelfde christelijke waarden uitdragen en ons eigen hebben gemaakt, dan kunnen we zelf wel beoordelen of we goed terecht zijn gekomen.

De band met het verleden kan geen mens doorsnijden, maar wel kun je het verleden op je eigen manier meenemen naar de toekomst. Dat lijkt vandaag de opdracht te zijn. Hoe dat precies moet, kan niemand ons vertellen, omdat het vooral op je eigen manier moet plaatsvinden, geïnspireerd door je ouders en allen die je na staan, door de verhalen van Jezus ook en door God zelf.

Jozua 5, 9a.10 12 In die dagen sprak de Heer tot lozua: 'Vandaag heb Ik de smaad van Egypte van u afgewenteld'. Terwijl de Israëlieten in Gilgal gelegerd waren, vierden zij het paasfeest op de veertiende dag van de maand, in de avond in de vlakte van lericho. En daags na Pasen, juist op die dag, aten zij ongezuurd brood en geroosterd graan dat van het land zelf afkomstig was. De volgende dag hield het manna op; ze konden nu eten wat het land voortbracht. Voortaan kregen de Israëlieten geen manna meer; zij aten gedurende heel het jaar wat Kanaän voortbracht.